Had de Profeet Muhammed de neiging om zelfmoord te plegen?

Onder de vele snode aanvallen die naar de profeet Mohammed s.a.w. niemand is zo schaars en minuscuul behandeld als de ernstige beschuldiging dat de profeet Mohammed s.a.w. van plan was zelfmoord te plegen door van een klif te springen. Dit is een van de favoriete aanklachten tegen de islam door Arabische christelijke polemisten. Zit er enige waarheid in? Laten we beginnen met het lezen van de overlevering (hadith) in kwestie:

Waraqa zei: “Dit is dezelfde Namus (d.w.z. Gabriël, de engel die de geheimen bewaart) die Allah naar Mozes had gestuurd. Ik wou dat ik jong was en de tijd kon meemaken dat je volk je eruit zou zetten. Allah’s Apostel vroeg: “Zullen ze me eruit zetten?” Waraqa antwoordde bevestigend en zei: “Nooit kwam een man met iets dat lijkt op wat jij hebt meegebracht, maar hij werd vijandig behandeld. Als ik in leven zou blijven tot de dag dat je wordt uitgezet, dan zou ik je krachtig steunen. Maar na een paar dagen stierf Waraqa en de Goddelijke Inspiratie werd ook een tijdje onderbroken en de Profeet (vrede zij met hem) werd zo verdrietig als we hebben gehoord (te weten komen) dat hij verschillende keren van plan was zichzelf van de toppen van de berg te werpen. hoge bergen en elke keer dat hij de top van een berg beklom om zich naar beneden te werpen, verscheen Gabriël voor hem en zei: “O Mohammed! U bent inderdaad Allah’s Apostel in waarheid’ waarop zijn hart stil zou worden en hij zou kalmeren en naar huis zou terugkeren. En wanneer de periode van het komen van de inspiratie lang werd, deed hij zoals voorheen, maar wanneer hij de top van een berg bereikte, verscheen Gabriël voor hem en zei hem wat hij eerder had gezegd. (Ibn ‘Abbas zei met betrekking tot de betekenis van: ‘Hij is het die de dageraad (van de duisternis) doorklieft’ (6.96) dat Al-Asbah betekent het licht van de zon gedurende de dag en het licht van de maan ‘s nachts) . (Sahih Bukhari, Volume 9, Boek 87, hadith 111).

Bovenstaande hadith geeft aan dat de profeet Mohammed s.a.w. meerdere keren geprobeerd zelfmoord te plegen wanneer er een pauze was in de openbaring (fatra al-wahy). Dit verhaal is op veel niveaus buitengewoon verdacht, ondanks het feit dat het is opgenomen in Bukhari’s Jami’ al-Sahih. Dr. Mohar Ali behandelt de kwestie goed en hij laat zien dat zowel de tekst als de transmissieketen laten zien dat het verhaal eigenlijk niet authentiek is:

Dit verhaal van extreme frustratie van de kant van de Profeet vanwege de pauze in het opkomen van de dood en, als gevolg daarvan, zijn vermeende zelfmoordpogingen, verdient helemaal geen geloofwaardigheid. Zoals Ibn Hajar al-Asqalani opmerkt, is het verhaal slechts een toevoeging en vermoeden van Al-Zuhri’s kant en geen verklaring van de Profeet zelf, noch van A’ishah (r.a.) noch zelfs van ‘Urwah ibn al-Zubayr (Fath al -Bari, XII, 376. De woorden van Ibn Hajar zijn:من بلاغات الزهري وليس موصولا). Deze toevoeging is zo verward met de tekst dat het lijkt deel uit te maken van de oorspronkelijke vertelling. Dat het Al-Zuhri’s toevoeging is, blijkt heel duidelijk uit zijn kwalificerende clausule, “zoals we hebben leren kennen”, waarmee hij deze paragraaf inleidt. Als het de uitspraak van de Profeet of A’ishah (r.a.) was geweest, dan zou het niet nodig zijn geweest om deze uitdrukking toe te voegen, want de keten van overleveraars was al aan het begin van de overlevering gegeven.

Op het tweede technische mankement in het verhaal is gewezen door Muhammad Nasir al-Din al-Albani. Hij stelt dat het een shadh (vreemd of vreemd) verslag is omdat het slechts één keer is overgeleverd door een keten van overleveraars na Al-Zuhri, onder wie Ma’mar is, en dat in alle andere vormen waarin de zaak is gemeld, hoewel Ma’mar wordt genoemd als een van de vertellers, komt deze toevoeging niet voor. Noch wordt deze toevoeging ergens anders gevonden met een ononderbroken keten van vertellers die het waard zijn om als bewijs te worden aangehaald.

Afgezien van deze technische overwegingen, laten het karakter en de persoonlijkheid van de Profeet een dergelijk gedrag van zijn kant niet toe. Het verhaal is des te ongeloofwaardiger omdat het niet spreekt van één zo’n vermeende zelfmoordpoging, maar van meerdere van dergelijke pogingen; alsof de verzekering die Jibril voor de tweede keer gaf (d.w.z. na de eerste verschijning in de grot van Hira’) de profeet niet tevreden zou hebben gesteld! Het verhaal zou kunnen zijn ontstaan, zoals een geleerde opmerkt, doordat iemand de profeet de heuvels zag bezoeken, zoals hij natuurlijk deed tijdens de pauze bij het aanbreken van de dag, en op basis van die aanblik veronderstelde dat de profeet op het punt stond zichzelf te werpen. naar beneden vanaf de top van de heuvel! En toen zo’n vermoeden eenmaal de ronde deed, vond het gemakkelijk zijn plaats in latere rapporten met verdere vermenging van feiten en omstandigheden (zie Musnad, II, 232-233; Abu Nu’aym, Dala’il, 68-69; Al-Bayhaqi , Dala’il, I., 393-395.)” [1]

Op basis van bovenstaande analyse kan men het verhaal gerust in de prullenbak gooien en het raam uitgooien. Dr. G.F. Haddad becommentarieert de hadith als volgt:

“Deze conclusie sluit de kettingloze, gebroken kettingrapporten uit, of niet-bevestigde rapporten die soms door al-Bukhari in zijn hoofdstuktitels worden aangevoerd of aan bepaalde overleveringen worden toegevoegd. Een voorbeeld van het laatste is de zogenaamde “zelfmoord-hadith” – een van al-Zuhri’s onattributieve overleveringen (balaghat) die in feite een gebroken ketting heeft en daarom zwak is. Het voldoet niet aan de criteria van hadith-authenticiteit die worden gebruikt door de kleinere en grotere hadith-meesters, laat staan die van al-Bukhari die het alleen noemde om de discrepantie aan te tonen met twee andere ketens waarvan de versies het verhaal over poging tot zelfmoord weglaten, en Allah weet het het beste. ” [2]

Het is dan ook duidelijk dat de toevoeging over de intentie van de Profeet om zelfmoord te plegen in de bovenstaande overlevering die wordt gebruikt om zijn reputatie te bezoedelen weinig verdienste heeft. Maar zelfs als iemand de lasteraar zou toegeven dat de hadith levensvatbaar is, simpelweg ter wille van het argument dat op geen enkele manier de rechtschapen persoonlijkheid van de profeet of zijn profetische ambt in diskrediet brengt, noch in het islamitische noch in het bijbelse perspectief. Volgens de overlevering in kwestie heeft de Profeet s.a.w. was van plan zelfmoord te plegen, maar voltooide de actie niet daadwerkelijk, wat volgens de standaard islamitische leer onberispelijk is! Volgens de overeengekomen doctrine in de Ahl Sunnah wal Jama’ah of de soennitische islam wordt iedereen die van plan is goed te doen, maar het om welke reden dan ook niet doet, beloond voor die goede intentie. Als de persoon erin slaagt de daad te verrichten die de bedoeling was, wordt zijn beloning vermenigvuldigd. Als iemand daarentegen van plan is een daad te doen die als zondig zou worden beschouwd, maar het in feite niet doet, dan beloont God hem met één volledige goede daad. Als hij van plan is een slechte daad te verrichten en de actie daadwerkelijk voltooit, wordt dit voor hem geregistreerd als één slechte daad. Deze prachtige leer is overgeleverd in الاربعين النووية of de veertig overleveringen van Imam al-Nawawi, waarvan de overlevering is gebaseerd op de overleveringen van zowel Bukhari als Muslim:

Ibn Abbas, r.a., heeft overgeleverd dat de Boodschapper van Allah, s.a.w. , overgeleverd van zijn Heer:

“Voorwaar, Allah heeft de goede daden en de slechte daden opgetekend.” Vervolgens verduidelijkte hij dat: “Wie van plan is een goede daad te doen maar het niet doet, Allah registreert het bij Zichzelf als een volledige goede daad; maar als hij het van plan is en het doet, registreert Allah het bij Zichzelf als tien goede daden, tot zevenhonderd keer, of meer dan dat. Maar als hij de intentie heeft om een slechte daad te doen en hij doet het niet, dan registreert Allah dit bij Zichzelf als een volkomen goede daad; maar als hij het van plan is en het doet, dan schrijft Allah het op als één enkele slechte daad.” (Overgeleverd door Bukhari en Muslim in hun Sahihayn…) [3]

Dus op basis van de bovenstaande overlevering is de terugkeer van de Profeet en het falen om de vermeende suïcidale intentie te voltooien prijzenswaardig en hij is vrij van enig wangedrag in de ogen van de islamitische heilige wet. Laten we nu onze aandacht richten op het christendom. Waar in de Bijbel staat precies dat zelfmoord plegen een zonde is? We weten echter dat de overlevering zegt dat de Profeet van plan was het te plegen, maar hij deed het niet echt! Als er geen enkel bijbels gebod is dat de daad van zelfmoord verbiedt, moet men zeker niet verwachten dat men er een vindt met de intentie om het te plegen. In feite zijn er zes geregistreerde bijbelse gevallen van zelfmoord:

1) Achimelech pleegt zelfmoord (Rechters 9:54)

2) Simson, de beroemde Joodse held pleegt zelfmoord (Rechters 16:29-31)

3) Saul en degene die zijn wapenrusting droeg plegen zelfmoord (1 Samuël 31:3-6)

4) Achitopel pleegde zelfmoord (2 Samuël 17:23)

5) Zimri pleegde zelfmoord (1 Koningen 16:18)

6) Judas (Matteüs 27:5)

Geen van de bovengenoemde gevallen ontving een enkele vermaning van God of iemand anders wat dat betreft. Peter Rabee schrijft scherpzinnig:

“Deze bijbelse verslagen van daadwerkelijke zelfmoord en zelfmoordgedachten leiden tot twee belangrijke conclusies: ten eerste is er geen verbod in de Bijbel tegen iemand die zichzelf van het leven berooft; de Bijbel verwijst niet naar de zondigheid van zelfmoord. In feite wordt zelfmoord soms behandeld als een acceptabele daad die nodig was om Gods plannen voor de toekomst van de mensheid te bevorderen.” [4]

In navolging van hetzelfde begrip als het bovenstaande, schrijft Donal O’Mathuna:

“Het ontbreken van een expliciete veroordeling van zelfmoord in de Bijbel is niet onopgemerkt gebleven in het huidige debat over de moraliteit en legaliteit van hulp bij zelfdoding en euthanasie. In november 1994 keurden de kiezers in Oregon de door artsen voorgeschreven dodelijke doses medicijnen goed. De officiële gids voor kiezers bevatte het volgende ondersteunende argument van een predikant en aalmoezenier: “In de Bijbel wordt gemeld dat vijf mensen een einde aan hun leven hebben gemaakt (1 Sam. 21; 2 Sam. 17; 1 Koningen 16; Matt. 27) en het feit van hun actie wordt eenvoudig gerapporteerd zonder impliciet moreel oordeel; op geen enkel moment wordt er een veroordeling uitgesproken omdat ze dit hebben gedaan. De predikant, die in het vorige hoofdstuk werd genoemd, die Jack Kevorkian uitnodigde om in zijn kerk te spreken om euthanasie te legaliseren, propageert het idee dat “er zes of zeven incidenten in de Schrift zijn waar een zelfmoord wordt gerapporteerd, en het wordt vriendelijk en tragisch behandeld. Op geen enkele manier wordt de persoon veroordeeld.”” [5]

Cherrie Coghlan en Imran Ali schrijven in hun artikel ‘Suicide’ in Spirituality and Psychiatry:

“De Bijbel veroordeelt zelfmoord niet specifiek (Alvarez, 2002; Koch, 2005), maar het wordt impliciet veroordeeld in het zesde gebod, ‘Gij zult niet moorden’ (Exodus 20:13), en in Genesis 9:5, ‘Want je levensbloed zal ik zeker moeten afrekenen’. Zowel Alvarez als Koch merken op dat daadwerkelijke en mogelijke sterfgevallen door zelfmoord in de Hebreeuwse en christelijke geschriften op een feitelijke manier worden vastgelegd die de daad niet prijst of veroordeelt. De context is over het algemeen een persoonlijke crisis en alleen in het geval van Saul zijn er ook aanwijzingen voor eerdere stemmingswisselingen (Barraclough, 1992). Koch (2005) merkt op dat degenen die zelfmoordgedachten uiten, met mededogen worden behandeld; Sarah wordt bijvoorbeeld getroost door gedachten aan haar familie en gebed (Tobit 3: pp. 10-16).” [6]

Opnieuw zien we een duidelijke erkenning dat de Bijbel zwijgt over zelfmoord als verkeerd en het helemaal niet duidelijk veroordeelt. Gedachten aan zelfmoord worden in feite ‘met mededogen behandeld’, wat betekent dat alleen al de gedachte aan zelfmoord je niet dwaalt voor God.

De vermeende impliciete veroordeling van zelfmoord in het zesde gebod wordt bondig weerlegd door Lewis Aiken in zijn Dying, Death, and Bereavement schrijft:

“Hoewel het zesde gebod in het boek Exodus zegt: “Gij zult niet doden”, wordt zelfmoord niet specifiek verboden door de Schriften. De vijf geregistreerde zelfmoordincidenten in de Bijbel (Samson, Saul, Achimelech en Achitofel in het Oude Testament en Judas Iskariot in het Nieuwe Testament) worden zonder commentaar beschreven. De Bijbel zegt bijvoorbeeld eenvoudig dat “Saul een zwaard nam en erop viel”, en Achitofel “bracht orde in zijn huishouden en hing zichzelf op”. De koran daarentegen verbiedt ten stelligste zelfmoord; het werd en wordt nog steeds het strengst veroordeeld in islamitische landen.” [7]

“Gij zult niet doden” is geen absolute regel die volgens de Bijbel breed kan worden toegepast op elk geval waarbij iemands leven betrokken is. De Bijbel laat bijvoorbeeld keer op keer zien dat God de Israëlieten specifiek gebiedt om links, rechts en in het midden te doden met Mozes aan het roer, b.v. Numeri 31. In zo’n geval wordt het zesde gebod onder het tapijt geschoven en vertrapt. Als er zulke uitzonderingen op het gebod kunnen zijn, waarom kan zelfmoord dan niet worden vrijgesteld? Tenzij er bevestigende verzen zijn die de dwaling van zelfmoord aangeven, is het zesde gebod niet relevant voor het verbod ervan. Prof. Mark Williams schrijft treffend:

“…de christelijke kerk heeft altijd te kampen gehad met het probleem dat zelfmoord nergens expliciet in de Bijbel wordt veroordeeld. Christelijke denkers en filosofen hebben altijd hun toevlucht moeten nemen tot het gebod: “Gij zult niet doden.” Een beroep doen op dit gebod heeft zo zijn eigen moeilijkheden, aangezien de meeste christelijke denkers een uitzondering hebben willen maken voor mensen die doden als onderdeel van een rechtvaardige oorlog. . Het is duidelijk dat het gebod ‘Gij zult niet doden’, als het onder alle omstandigheden als absoluut wordt opgevat, ook dit soort doden zou voorkomen. Als doden in tijden van oorlog kon worden verontschuldigd, waarom waren er dan geen andere omstandigheden waarin het gebod terzijde kon worden geschoven? …

Omdat de Bijbel zelfmoord niet expliciet veroordeelde, moesten christelijke denkers andere argumenten vinden.” [8]

Het is klaarblijkelijk duidelijk dat er geen bijbelse basis is om zelfmoord in het christendom te veroordelen, laat staan om de profeet Mohammed s.a.w. omdat hij er naar verluidt aan dacht zelfmoord te plegen. Zoals dr. Aiken opmerkte, is het de islam die zelfmoord heftig veroordeelt en dus is de luidruchtige veroordeling van zelfmoord door christenen eigenlijk een zeer islamitische oproep. We feliciteren de christenen dat ze steeds dichter bij de islam komen.

Referenties:

[1] Muhammed Mohar Ali (1997). Sirat al-Nabi en de oriëntalisten. Medina, Saoedi-Arabië: King Fahd Complex voor het drukken van de Heilige Koran. blz. 374-375

[2] GF Haddad (2006). Zwakke Hadiths in Sahih Bukhari? Opgehaald van http://www.livingislam.org/k/whb_e.html

[3] Al-Nawawi (2001). Imam Al-Nawawi’s verzameling van veertig hadith. Petaling Jaya: Islamitische Boek Trust. p. 68

[4] Raabe, PB (2002). Problemen in filosofische counseling. Westport, Connecticut: Greenwood Publishing Group. p. 168

[5] O’Mathuna, DP (1997). Maar de Bijbel zegt toch niet dat het verkeerd was om zelfmoord te plegen? In Timothy J. Demy & Gary P. Stewart, Suicide A Christian Response: Cruciale overwegingen bij het kiezen van het leven. Grand Rapids, Michigan: Kregel-publicaties. blz. 349-350

[6] Coghlan, C. & Imran Ali (2009). Zelfmoord. In Andrew Powell & Andrew Sims, Spiritualiteit en Psychiatrie. Londen: The Royal College of Psychiatrists. blz. 65-66

[7] Aiken, LR (2000). Sterven, dood en rouwverwerking. Mahwah, New Jersey: Lawrence Erlbaum Associated, Inc., Uitgevers. p. 78

[8] Williams, M. (2001). Zelfmoord en poging tot zelfmoord. Londen: Penguin Books. blz. 2-3