Bijbel: geïnspireerde incoherenties

Een van de belangrijkste argumenten die missionarissen gebruiken, is dat de Bijbel een geïnspireerd woord van God is, wat betekent dat God de onbekende auteurs niet dicteerde wat ze moesten schrijven, maar deze auteurs inspireerde om een synoptisch (algemeen, maar samenhangend) verhaal te schrijven over de wereldse bediening van Jezus. Het probleem hiermee is echter dat de meeste christenen niet precies de hele Bijbel lezen. Bijvoorbeeld, een verhaal dat voorkomt in Mattheüs zou worden gelezen en de referentie voor dat soortgelijke verhaal wordt erkend (in de voetnoten), of het nu in Marcus of Lukas is, maar nadat men het verhaal in Mattheüs heeft gelezen en handelt in de veronderstelling dat Het zou overbodig zijn om hetzelfde verhaal in een ander evangelie te lezen. Christenen kunnen gewoon tevreden zijn met het lezen van het verhaal in Mattheüs, terwijl ze afzien van het lezen van de andere evangeliën. Dit is problematisch omdat christenen geïndoctrineerd zijn met de indruk dat synoptisch betekent: “hetzelfde verhaal oproepen, zij het vanuit een ander gezichtspunt”. Hoewel deze definitie taalkundig correct is, betaamt het me om onze missionarisvrienden en evangelische onfeilbare aanhangers eraan te herinneren dat terwijl Mark, Matthew en Luke (ik sluit John uit omdat het allemaal samen een geheel ander gezichtspunt geeft) op de een of andere manier soortgelijke verhalen vertellen hun verhalen zijn vaak tegenstrijdig, zo niet onsamenhangend en niet doorslaggevend. Wat we ons moeten realiseren, als we echt de waarheid in religie zoeken, is dat de synoptische evangeliën niet volledig synoptisch zijn, maar eerder een kortzichtig beeld geven van gebeurtenissen rond de persoon en het leven van Jezus, de Messias van Israël.

Een van de meer populaire voorbeelden is het tegenstrijdige einde van het evangelie van “Marcus”. Christenen gaan er vaak van uit dat een dergelijk conflict hun leer niet beïnvloedt en daarom heeft het geen zin om erover te praten. Het heeft echter inderdaad invloed op hun leer, als we het eens zijn met de veronderstelling dat God deze 4 schrijvers inspireerde om een synoptisch verhaal van Jezus’ bediening af te ronden waar we ontbrekende elementen van een van de verhalen zouden kunnen verwachten, maar het antwoord in een ander verhaal zouden hebben, hoe kunnen we een verhaal verklaren dat op zichzelf tegenstrijdig is. Dat levert dus een leerstellig probleem op. Welk manuscript van een geselecteerd evangelie heeft God werkelijk geïnspireerd? We zouden meer dan 30 versies van Markus kunnen hebben, 15 met de korte conclusie en 15 met de langere conclusie, welke 15 heeft God geïnspireerd? Als we dit probleem nemen en het repliceren onder de 4 evangeliën, komen we bij een nog grotere vraag: welke groep van al deze manuscripten bestaat eigenlijk uit het geïnspireerde woord van God? Laten we, om dit probleem te begrijpen, eens kijken naar de analyse van prof. Bruce Metzger van de Ethiopische manuscripten van het evangelie volgens Marcus:

Tot het einde van de twintigste eeuw bestond er twijfel over de status van de laatste 12 verzen van Markus in deze versie, als gevolg van tegenstrijdige verklaringen over het bewijs van dezelfde manuscripten. Nu echter, op basis van het persoonlijk onderzoek van foto’s van het einde van het tweede evangelie in 65 Ethiopische manuscripten, behorend tot ongeveer 30 verschillende collecties, heeft Metzger vastgesteld dat ze allemaal de tekst van Marcus 16:9-20 bevatten. Bovendien komt wat bekend staat als het “kortere einde” van Markus, gevonden in verschillende Griekse en Syrische manuscripten, voor in veel Ethiopische manuscripten tussen 16.8 en 9. Vervolgens, William F. Macomber van de Hill Monastic Manuscript Microfilm Library in Collegeville, Minnesota , onderzocht microfilms van 129 extra Ethiopische manuscripten van Mark. Van de in totaal 194 (65 + 129) manuscripten hebben op twee na (die lectionaria zijn) Markus 16.9-20, terwijl 131 zowel het kortere einde als het langere einde bevatten. Aan het einde van de Ethiopische versie van Handelingen hoofdstuk 28 staat een richtlijn voor lezers om de brieven van Paulus en de Handelingen van Paulus te raadplegen, evenals informatie over Paulus’ verdere activiteiten in Rome. Deze toevoeging is ontstaan als gloss of colofon dat later in de hoofdtekst is geïntegreerd.” – (De tekst van het Nieuwe Testament: de overdracht, corruptie en herstel, Bruce M. Metzger & Bart D. Ehrman, pp 120-121.)

Prof. Bruce heeft duidelijk een groot probleem geschetst voor onfeilbare en missionaire fanatiekelingen: wat begon als een colofon (een inscriptie die meestal aan het einde van een boek wordt geplaatst en feiten geeft over de publicatie ervan), werd geïnspireerde geschriften na een wisseling van eigenaar, door talloze schriftgeleerden, die uiteindelijk zijn weg vinden naar de massale bevolking van het christendom. Zijn uitspraken zijn diepzinnig, want als missionaire fanatiekelingen beweren dat het absurd is dat het woord van God kan zijn veranderd terwijl zoveel mensen het in hun bezit hadden, moeten we ze echt opvoeden. Het is duidelijk dat we, zoals hierboven vermeld, bestaand bewijs hebben van dit gebeuren, met verschillende codices en manuscripten in totaal meer dan 100, terwijl ze in massale circulatie zijn en twee verschillende eindes hebben. Hoewel de stelling van een dergelijke corruptie voor veel missionaire fanatici misschien lachwekkend is, is het empirische bewijs heel duidelijk: de waan dat dit niet zou kunnen gebeuren, wordt door de manuscripten zelf vernietigd. Prof. Metzger vervolgt:

Geleerden verschillen van mening over de vraag naar de oorsprongsdatum van de Ethiopische versie; sommigen pleiten voor een datering in de vierde eeuw, terwijl anderen het toeschrijven aan de zesde of zevende eeuw. Ook zijn de meningen verdeeld over de vraag of de vertalers gebruik hebben gemaakt van een Grieks of Syrisch origineel. In ieder geval is het een merkwaardig feit dat in de brieven van Paulus de versie vaak overeenkomt met p46 met weinig of geen andere ondersteuning. De versie toont ook bewijs van latere besmetting door Koptische en Arabische teksten. Zo werd de Ethiopische tekst uiteindelijk een conglomeraat met nogal ongelijksoortige elementen die naast elkaar stonden. Analyses van de eerdere vorm van de Ethiopische versie onthullen een gemengd type tekst, overwegend Byzantijns van kleur, maar met af en toe overeenstemming met bepaalde vroege Griekse getuigen (p46 en B) tegen alle andere getuigen. Het weinige dat over deze versie bekend is wat betreft het Nieuwe Testament (het Oude Testament is grondiger bestudeerd) suggereert dat het veel meer aandacht verdient dan het heeft gekregen. Het vroegst bekende manuscript, een codex van de vier evangeliën, dateert uit de dertiende eeuw; de meeste andere manuscripten zijn van de vijftiende en volgende eeuwen. – (De tekst van het Nieuwe Testament: de overdracht, corruptie en herstel, Bruce M. Metzger & Bart D. Ehrman, pp 120-121.)

Samenvattend, wat we uit het bovenstaande fragment hebben gelezen, is dat er verdere corruptie plaatsvond als gevolg van Koptisch-christelijke en Arabisch-christelijke overdracht van de manuscripten van de nieuwtestamentische evangeliën. Waarin hij het probleem van de manuscriptcorruptie bezegelt met deze woorden:

“Zo werd de Ethiopische tekst uiteindelijk een conglomeraat met nogal ongelijksoortige elementen die naast elkaar stonden. Analyses van de eerdere vorm van de Ethiopische versie onthullen een gemengd type tekst, overwegend Byzantijns van kleur, maar met af en toe overeenstemming met bepaalde vroege Griekse getuigen (p.46 en B) tegen alle andere getuigen.

kijk persoonlijk uit naar de weerlegging van dit artikel door missionaire fanatiekelingen, waar ze slechts tot een van de volgende twee conclusies zullen komen:

(1) Ontken het bovenstaande bewijs door de corruptie opnieuw te interpreteren als ongeldige verhalen van liberale geleerden die geen geloof hebben.

(2) Ben het eens met de corruptie, maar zeg dat het geen invloed heeft op de leer, daarom doet het er niet toe.

Om positie (1) te weerleggen, kunnen we simpelweg hun logica en reden in twijfel trekken. Als iemand twee vellen papier onderzoekt en merkt dat het ene niet op het andere lijkt, maakt dat hem dan tot een liberale atheïst die alleen maar doet alsof hij christen is? Eenvoudige observatie en het bepalen van een sluitend begrip op basis van iemands observatie, stelt iemand gelijk aan een frauduleuze christen?

Om standpunt (2) te weerleggen, het feit dat christenen veronderstellen dat God deze mannen inspireerde om te schrijven, niet door te dicteren maar door hun eigen ideeën, impliceert dat God wilde dat de variaties zouden plaatsvinden en dus eerder probeerde de massa te verwarren dan te leiden. Als God de mensheid had willen leiden, dan zou hij haar hebben bewaakt, beschermd. We lezen uit het Oude Testament hoeveel nadruk God legde op het bewaren van de Thora:

‘Neem dit wetboek en leg het naast de ark van het verbond van de HEER, uw God. Daar zal het als getuige tegen u blijven.” – Bijbel : Deuteronomium (31) : 26.

Beschermd met grote extravagantie en aandacht voor detail:

Wanneer het kamp gaat verhuizen, moeten Aäron en zijn zonen naar binnen gaan en het afschermende gordijn neerhalen en over de ark van de verbondswet leggen. Daarna moeten ze het gordijn bedekken met duurzaam leer, er een effen blauwe doek overheen spreiden en de stokken op hun plaats zetten. – Bijbel: Numeri (4): 5-6.

Verder is het ook in directe tegenspraak met de Bijbel op zich om te stellen dat God variaties wilde laten ontstaan:

Want God is geen God van verwarring maar van vrede. Zoals in alle kerken van de heiligen. – Bijbel : 1 Korintiërs (14) : 33.

Zoals ik hierboven heb aangetoond, kunnen we concluderen dat beide mogelijke argumenten tegen corruptie van bijbelse manuscripten niet gemakkelijk weerlegd kunnen worden, maar ook irrationeel en onlogisch zijn. Alleen een persoon met grote arrogantie en onwetendheid zou zo’n eenvoudig aantoonbaar feit blijven betwisten. Als we afzien van de corruptie van manuscripten, kunnen we dan werkelijk onsamenhangendheid vinden in de evangeliën zelf? Ja, maar normaal gesproken komen we in dit stadium tel- en genealogische problemen tegen uit het Oude Testament en niet uit de evangeliën, zoals:

En degenen die aan de pest stierven, waren vierentwintigduizend. – Bijbel : Getallen (25) : 9. Laten we ook geen hoererij bedrijven, zoals sommigen van hen bedreven, en er vielen er op één dag drieëntwintigduizend. – Bijbel : 1 Korintiërs (10) : 8.

Of misschien genealogische fouten:

En de zonen van Elifaz waren Teman, Omar, Zefo, en Gatam, en Kenaz. – Bijbel : Genesis (36) : 11.

Dit waren de hertogen van de zonen van Esau: de zonen van Elifaz, de eerstgeboren zoon van Esau; de hertog Teman, de hertog Omar, de hertog Zefo, de hertog Kenaz, de hertog Korach, de hertog Gatam en de hertog Amalek: dit zijn de hertogen die van Elifaz kwamen in het land Edom; dit waren de zonen van Ada. – Bijbel : Genesis (36) : 15 – 16. de zonen van Elifaz; Teman, en Omar, Zephi, en Gatam, Kenaz, en Timna, en Amalek. – Bijbel : 1 Kronieken (1) : 36.

Deze zijn echter te vinden in het Oude Testament en hoewel sommige christenen beweren dat ze in dit Oude Testament geloven, ontkennen ze snel de toepasbaarheid ervan in relatie tot het Nieuwe Testament, dat gebaseerd is op het leven van hun God, Jezus. Dat gezegd hebbende, kunnen we vergelijkbare inconsistenties vinden, gebaseerd op de leer van christenen? We kunnen inderdaad, om te beginnen, de brieven van de Bijbel zijn over het algemeen discussies door kerkleiders over ketters en het ontwikkelen van overtuigingen onder de massa, meestal bevatten ze richtlijnen die zogenaamd gebaseerd zijn op het leven van Jezus, maar deze richtlijnen, hoewel bedoeld voor de mensen, zijn rechtstreeks in tegenspraak met de evangeliën op zich, waardoor men een sfeer van verwarring achterlaat. Bijvoorbeeld deze eenvoudige richtlijn in Titus 3:9:

Maar vermijd dwaze controverses en genealogieën en argumenten en ruzies over de wet, want deze zijn onrendabel en nutteloos.

Het lijkt een simpele richtlijn, niet moeilijk te bereiken, relatief goed advies, behalve dat de Bijbel zichzelf hier onrendabel en nutteloos noemt. Om te beginnen geeft het christenen de opdracht genealogieën te vermijden, maar als we Mattheüs 1 en Lukas 3 lezen, zijn er hele hoofdstukken aan gewijd:

Dit is de genealogie van Jezus de Messias, de zoon van David, de zoon van Abraham: 2Abraham was de vader van Isaak, Isaak, de vader van Jacob, Jakob, de vader van Juda, en zijn broers, 3 Juda, de vader van Perez en Zerah, wiens moeder Tamar was, Perez, de vader van Hezron, Hezron, de vader van Ram, 4 Ram, de vader van Amminadab, Amminadab, de vader van Nahesson, Nachson, de vader van Zalm, 5 Salmon, de vader van Boaz, wiens moeder Rachab was, Boaz, de vader van Obed, wiens moeder Ruth was, Obed, de vader van Isaï, 6 en Isaï, de vader van koning David. David was de vader van Salomo, wiens moeder de vrouw van Uria was geweest, 7 Salomo, de vader van Rehabeam, Rehabeam, de vader van Abia, Abia, de vader van Asa, 8 Asa, de vader van Josafat, Josafat, de vader van Joram, Joram, de vader van Uzzia, 9 Uzzia, de vader van Jotham, Jotham, de vader van Achaz, Achaz, de vader van Hizkia, 10 Hizkia, de vader van Manasse, Manasse, de vader van Amon, Amon, de vader van Josia, 11 en Josia, de vader van Jechonia[c] en zijn broers ten tijde van de ballingschap naar Babylon. 12 Na de ballingschap naar Babylon: Jechonia was de vader van Sealthiël, Sealtiël, de vader van Zerubbabel, 13 Zerubbabel, de vader van Abihud, Abihud, de vader van Eljakim, Eljakim, de vader van Azor, 14 Azor, de vader van Zadok, Zadok, de vader van Akim, Akim, de vader van Elihud, 15 Elihud, de vader van Eleazar, Eleazar, de vader van Matthan, Matthan, de vader van Jacob, 16 en Jacob de vader van Jozef, de man van Maria, en Maria was de moeder van Jezus die de Messias wordt genoemd. 17 Zo waren er in totaal veertien generaties van Abraham tot David, veertien van David tot de ballingschap naar Babylon, en veertien van de ballingschap tot de Messias.

Een beetje ironisch is het niet? Voel je vrij om Lucas 3 hier te lezen. Hoewel het algemeen bekend is dat de brieven van Paulus zijn geschreven voordat de evangeliën werden geschreven, neigen veel missionarissen ertoe te beweren dat de evangeliën door de discipelen zelf zijn geschreven. Gezien het feit dat de brieven van Paulus tussen 50 GT en 65 GT zijn geschreven, zou je denken dat ten minste één discipel, apostel, presbyter, wie dan ook (handelend in de veronderstelling dat de 4 evangeliën in die tijd bestonden) deze belangrijke en flagrante gebeurtenis zou hebben gezien. inconsistentie in nieuwtestamentische richtlijnen. Hoe kan de Bijbel in wezen genealogieën veroordelen (die op zichzelf tegenstrijdig zijn) maar dan twee gebieden hebben waar genealogieën worden vermeld, veel erger waar het Nieuwe Testament zelfs maar met één begint? Het laat echt veel vragen onbeantwoord, maar wat het wel doet, is de historische bewering bewijzen dat eerst de brieven werden geschreven en daarna de evangeliën, door personen die ze nog moesten samenvoegen als een schriftgedeelte, waardoor er veel ruimte overbleef voor fouten.

Zijn er gevallen waarin Jezus ruzie maakte over de wet? Ja, er zijn er veel, maar laten we kortheidshalve naar één voorbeeld kijken, Mattheüs 22: 41-42, 45:

Terwijl de Farizeeën bijeen waren, vroeg Jezus hun: “Wat denken jullie van de Messias? Wiens zoon is hij?”… Als David hem dan ‘Heer’ noemt, hoe kan hij dan zijn zoon zijn?”

Merk op dat Jezus in dit geval de Farizeeën benadert en vraagt naar wetten en genealogieën, niet alleen in tegenspraak met de richtlijn in Titus 3:9, maar wie ook Mattheüs 22 schreef, had Mattheüs 1 echt niet gezien, omdat daarin wordt beweerd dat Jezus de zoon van David is:

Dit is de genealogie van Jezus de Messias, de zoon van David, de zoon van Abraham.

Terwijl Mattheüs 22 stelt dat Jezus niet de zoon van David is, maar de Heer van David, betoogt Mattheüs 1 dat Jezus de zoon van David is en er geen melding van wordt gemaakt dat hij heerschappij over iemand heeft. Het is een vergissing om een brief te hebben die een evangelie tegenspreekt, maar om een evangelie te hebben dat zichzelf tegenspreekt, laat staan het allereerste vers van het Nieuwe Testament? Op zijn zachtst gezegd zeer schokkend.

Tot nu toe heb ik inconsistenties aangetoond:

(1) Vanuit de manuscripten. (2) Vanuit nieuwtestamentische wetten en richtlijnen. (3) Vanuit hetzelfde evangelie.

Wat nu overblijft om aan te tonen, zijn de onsamenhangendheid van binnen het synoptische verhaal, dit is tussen het ene evangelie en het andere:

Toen Jezus weer met de boot was overgestoken naar de overkant van het meer, verzamelde zich een grote menigte om hem heen terwijl hij bij het meer was. Toen kwam een van de leiders van de synagoge, Jaïrus genaamd, en toen hij Jezus zag, viel hij aan zijn voeten. Hij smeekte hem ernstig: ‘Mijn dochtertje ligt op sterven. Kom alsjeblieft en leg je handen op haar zodat ze zal genezen en leven. Dus ging Jezus met hem mee. – Bijbel: Marcus (5): 21-24.

In deze versie is het meisje stervende, ze moet nog sterven, dus wordt Jezus gevraagd om haar te komen genezen zodat ze zal blijven leven. Jezus accepteert het voorstel en gaat verder met haar te genezen. In deze versie is het meisje echter al dood en vraagt de vader aan Jezus om haar levend te maken:

Terwijl hij dit zei, kwam een leider van de synagoge naar hem toe, knielde voor hem neer en zei: “Mijn dochter is zojuist overleden. Maar kom en leg je hand op haar, en ze zal leven. Jezus stond op en ging met hem mee, evenals zijn discipelen. – Bijbel : Matteüs (9) : 18-19.

We krijgen dus twee tegenstrijdige verhalen voorgeschoteld. Is het meisje stervende en wacht ze op Jezus om haar te genezen, of is ze al gestorven en wacht ze op Jezus om haar uit de dood op te wekken? Welk verhaal is waar? Welke heeft God geïnspireerd? Als ik mag geloven dat Jezus een wonder deed, welk wonder deed hij dan in dit geval? Wat erger is, is dat zelfs de bijbelse vertelling van dit verhaal door Jezus werd verboden, nadat hij het meisje volgens het evangelie van Marcus heeft genezen, geeft Jezus een duidelijke richtlijn:

Hij gaf strikte orders om niemand hiervan op de hoogte te stellen en zei dat ze haar iets te eten moesten geven. – Bijbel: Marcus (5): 43.

Als Jezus die woorden inderdaad sprak, en hij zelf volgens de christelijke theologie God is, hoe kunnen we dan verklaren dat de God die twee (2) evangelieauteurs inspireerde om over dit verhaal te schrijven dat meer dan 1 miljard mensen hebben gelezen, ook bevolen om het geheim te houden?

Tot slot heb ik inconsistenties aangetoond:

(1) Vanuit de manuscripten. (2) Vanuit nieuwtestamentische wetten en richtlijnen. (3) Vanuit hetzelfde evangelie. (4) Vanuit hetzelfde evangeliehoofdstuk. (5) Vanuit het synoptische verhaal.

Als je een christen bent en je hebt dit artikel gelezen, dan is het aan jou om de uitdaging aan te gaan. Je geloof wordt hier niet vernederd of gemanipuleerd, maar wat ermee wordt gedaan, is een kritisch onderzoek van de bijbelse evangeliewaarheid. Als u bereid bent toe te geven dat dit fouten zijn en bereid bent in uw hart en verstand te bevestigen dat u niet kunt accepteren dat de fundamenten van uw geloof zo inconsistent zijn, moedig ik u aan om oprecht te kijken naar de religie van de islam, die zo’n 1400 en meer jaren geleden heeft het ware woord van God (de koran), sprekend over de bijbel, gezegd:

(Dus wee degenen die de “geschriften” met hun eigen handen schrijven en dan zeggen: “Dit is van Allah”, om het voor een kleine prijs in te ruilen. Wee hen voor wat hun handen hebben geschreven en wee hen voor wat ze verdienen. ) – Qur’aan: Suratul Baqarah (2): 79.

wa Allaahu Alam.